de gestorven uren

lieve vriendjes en vriendinnetjes..
het is nu 16 augustus 2007. meer dan een jaar na dato dat wij, lees jordi en jim natuurlijk, terug gekomen zijn van onze trip in azie. nou ja, we zaten in een trip, het was een reis. jullie onze trouwe lezers zijn vast benieuwd hoe het ons na die fantastische tijd is begaan.

de eerste weken na onze terugkomst
het leek zo mooi. hier in nederland, tussen onze vrienden en vriendinnen, het leek fantastisch. wij zien jullie lieve lezertjes denken: het leek fantastisch? maar???? al enkele uren na terugkomst, waarin vaak gesproken word over een zwart gat leken wij daar al in te vallen. wij waren hierop voorbereid. parachuten in onze backpacktas en al. helaas.. zelfs de reserve parachute liet het afweten. geldzorgen waren de eerste zorgen die we kregen. om aan geld te komen zijn we gaan stelen.. de schulden waren net zo hoog als het wtc voorheen was. het zou veel voor ons betekenen al waren onze schulden net zo hoog als het wtc nu.. maar helaas.. we werden op een maandagochtend wakker.. we menen 6 april, en toen klopte de abn amro aan. naja niet de bank zelf, maar jullie weten wat we bedoelen. geld, we willen geld. wij keken elkaar aan, nog niet helemaal geacclimentariseerd, haha waar kunnen we afwassen? abn kon er niet om lachen. voor we het wisten waren de eerste autoramen kapot geslagen. cd spelers leverde 50 euro op, een schim bij onze schuld. maar op deze manier kwamen we de eerste weken nog enigzins zorgeloos door..

de weken werden maanden
we zien het leven niet meer zitten. jordi, wat moeten we nu? ik weet niet man, geldzorgen, vrienden laten ons vallen en vriendinnen hebben we al een tijdje niet meer. met het verliezen van ons geld lijken we ook ons sex appeal verloren te zijn.. de idealen die we op onze reis voor ogen hadden zijn vermorzeld, versplinterd, vernietigd.. en waarom? deze mcdonaldscultuur maakt ons kapot! nee, we zijn kapot, niet meer te reparen. weet je hoe het voelt lezers? weet je dat? nee weet j niet.. met je computertje en internet, terwijl wij onze spaarcenten uitgeven en dit verhaal zitten te typen in een internetcafe waar we zo worden uitgegooid omdat we nix bestellen. het voelt alsof je je droom waar je je hele fucking leven al naar uitkijkt eindelijk bereikt hebt. je hebt dat wat je altijd al wou..en dan, er komt iemand aan en jat je droom en bent alles kwijt. je leven stort in. wij zijn keiharde realisten. alsof een vliegtuig je droom invliegt..

maanden werden jaren..
opleiding? hebben we niet. geld? haha. liefde? is een illusie. zo niet? waarom word er dan niet aan ons gedacht. angst en dood is onze vriend. we staan ermee op en gaan ermee naar bed. ze zeggen toch weleens: op ieder potje past een deksel.. volgens mij zijn wij bekers ofsow. onbestemd voor een deksel. laatst liepen we op straat. welke straat? boeit dat. nee. we zagen 2 leuke meiden... ze keken, wij dachten, eindelijk het leven lacht ons toe. maar nee. voor we het wisten kregen we 2 dubbeltjes naar ons toegegooid en liepen ze lachend weg. steeds verder uit ons zicht.. het verhaal van ons leven nu.. uitzichtloos.

en nu?
hebben wij geen familie? jawel, natuurlijk. maar in dit leven moet je het zelf doen. wij weten het niet meer.. het stelen zijn we zat. 1 x in de gevangenis hebben we het zeep laten vallen.. grappig? wacht maar tot jij bukt.

heb je weleens dat je valt, en in je hoofd loopt het vertraagd, en je denkt in die ene splitsecond, als ik maar goed terecht kom. kan ik me lichaam nog sturen? jullie, de lezers, sturen het zo en na de val denken jullie: dat liep goed af. wij? wij vallen ook. wij denken ook: kan ik me lichaam nog sturen, als ik maar goed terecht kom. maar wij? wij vallen hard. alsof eerst ons lichaam word gespiest, en dan de klap met het hoofd zo van: auw. maar gespiest, ben je dan niet gelijk dood? nee, iedereen wel maar wij niet. wij leven nog en bloeden langzaam tot onze laatste adem de bomen koolstofdioxide geven.

reizen: begin er niet aan.. of wel.